Ik zag ze voor het eerst ergens in de jaren 8o.  Ik was fan van de gitaarrock die die jaren speelde: Claw Boys Claw, Fatal Flowers, The Tröckener Kecks en ook Bad to the Bone. We speelden zelfs enkele nummers van Bad to the B0ne met onze toenmalige band Route 66. In 1989 speelden ze op het Dijkpop Festival (foto) En hoe tof is het dat die band nu gewoon naar Wervershoof komt om in Hèt Café te spelen.

Zinderende liveshows bezorgen Bad to the Bone een reputatie als een van de opwindendste Nederlandse rock & roll-groepen. Voordat ze nog maar een plaat hebben gemaakt, hebben ze al lovende aanbevelingen van oudgedienden zoals Mick Ronson en Dr. Feelgood-zanger Lee Brilleaux op zak. Na een zeer succesvolle debuut volgt het door Mike Vernon geproduceerde: Whirlwind On Fire, waarop ditmaal Kinks-toetsenist Ian Gibbons te gast is. Op deze plaat zijn de r&b-invloeden iets teruggedrongen, ten gunste van vlijmscherpe Rock ‘n’Roll. Niet lang daarna komt de groep tot de conclusie dat ze in Nederland haar plafond bereikt heeft en start een uitgebreide afscheidstournee met als hoogtepunt een allerlaatste optreden  in Tivolli te Utrecht.

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Marc en Maarten Ibelings blazen de band in 1996 nieuw leven in samen met bassist Paul van Schaik en drummer Karel Dops. Platenfirma Play It Again Sam brengt in 1998 : Primitive Urge uit. Het derde album van Bad to the Bone  geproduceerd door voormalig Spasmodique-drummer Reinier Rietveld.

Daarna wordt het stil rond Bad to the Bone, heel stil, jaren gaan voorbij totdat het 2017 is, de band is terug…  met het beste Album ooit gemaakt : Thirteen, klaar om Live de podia wederom te bestormen, zwetende en dampende zalen achter te laten…