Op het platteland is het allemaal wat socialer en gemoedelijker hoor je mensen vaak zeggen. In grote steden leeft men langs elkaar heen, weet je niet wie je buren zijn, kijk je de mensen op straat niet aan, houd je je koptelefoon op of je telefoongesprek aan de gang terwijl je in de winkel aan het afrekenen bent. Ieder voor zich…In het dorp kom je niet zo snel iemand tegen die een buschauffeur bespuugt, weinig schreeuwers, schelders, bumperklevende-korte-lontjes, asocialen of pestkoppen. Natuurlijk zijn ze er wel maar omdat we met minder in aantal zijn en we er misschien eerder wat van zeggen voelt dat als minder.
Het mooie van wonen in een dorp is dat je heel vaak samen bent. Grote families bestrijken het hele dorp, vrienden van vrienden die elkaars vrienden weer kennen. We feesten met elkaar en rouwen met elkaar. Zorgen voor elkaar, kennen elkaars kinderen, kennen elkaars verleden. Drinken samen koffie en bewateren elkaars planten in tijden van afwezigheid. We weten ‘precies’ wat er her en der afspeelt en vormen een vangnet als het dreigt fout te gaan. We springen fysiek of financieel bij en spreken elkaar aan als dat nodig is. We weten ook dondersgoed wanneer we iemand met rust laten of wanneer het misschien niet handig is om je eigen ervaringen te vertellen. Alles lekker koek en ei…

Je kan het dorpsgevoel zo mooi maken als je zelf wilt. Was het allemaal maar zo. Eigenlijk zou het misschien wel een beetje eng zijn als het dorpse leven er werkelijk zoals bovenstaand beschreven uit zou zien. Alles van elkaar weten, dat willen we natuurlijk niet, alles van elkaar zien al helemaal niet. We praten niet zo graag over wat ons pijn doet, lopen niet te koop met onze fouten, zorgen of angsten. We moeten elkaar de rust en de ruimte geven, een vriendelijke glimlach, een lieve aanraking want iedereen, waar je ook woont, in het dorp, stad of de polder, iedereen heeft zo af en toe stil verdriet. Het stille verdriet als het verlies al een tijdje geleden is, de ziekte door alle omstanders al een keer genoemd is. Het stille verdriet wat een moeder voelt als haar kind niet zo goed kan mee komen op school. Het stille verdriet in het gezin waarbij een ouder langzaam de gevolgen van dementie ondergaat. Het stille verdriet van de vader die drugsgebruik bij zijn kind constateert. Het stille verdriet van het kind dat het zo moeilijk vindt de fouten toe te geven bij de ouders en het zo moeilijk vindt om hulp te vragen. Het stille verdriet van de jonge moeder die het gevoel van geluk na de geboorte van haar kindje niet goed kan ervaren en het gevoel heeft dat de wereld veel te snel voor haar gaat. Het stille verdriet van de winkelier die de last van het ondernemen op zijn schouders voelt iedere keer als zijn waar goedkoper op het internet staat. Het stille verdriet van die mooie jonge griet die zo graag hetzelfde wil zijn als al die andere te mooie mensen op de sociale media.

Zo hebben we allemaal af en toe een beetje aandacht nodig om welke reden dan ook…

#Doeslief